Ronde 30

Drie jaar geleden, enkele weken voor covid de wereld sloot en de sport lamlegde, werd de 25ste editie van het Gents Boksgala nog uitgebreid gevierd in ’t Kuipke. De 30ste aflevering, die plaats vond in de Topsporthal aan de Watersportbaan op een door werkzaamheden onderbroken Zuiderlaan, had misschien minder pluimen in het gat, maar mocht zeker gezien worden.

Kevin Ongenae bokste toen ter gelegenheid van het zilveren jubileum in het Kuipke zijn laatste profkamp. Verloren van de Moldaviër Victor Ionascu. Moeten opgeven door blessure. Kreeg een muurgrote zwart-wit foto als afscheidsgeschenk. Die heeft ongetwijfeld bij hem thuis een ereplaats gekregen. Intussen is Ongenae promotor geworden, de facto de opvolger van Claude Van den Heede, de geestelijke en nog steeds geestige vader van het Gents Boksgala. Door ziekte had Claude noodgedwongen enkele afleveringen van zijn geesteskind moeten missen, maar deze keer was hij er wel bij, wat ons bijzonder verheugd stemde.

Of er sinds de komst van Ongenae veel veranderd is? “Veel” is misschien veel gezegd, maar er is in elk geval meer aandacht voor het amateurprogramma. Een noodzaak ook, nu de grote namen er niet meer zijn of nog niet zijn en de titels minder ronken en pronken dan voorheen.

In de hoek tijdens drie van de nieuwelingenkampen Jean-Pierre Bauwens Jr. De man die in dramatische omstandigheden in zijn eentje ronde na ronde het Gents Boksgala op de kaart zette en groot maakte als nooit voorheen of nadien. Nu is hij hoofdtrainer van zijn eigen club BC Woest. Dat is hij al een tijdje. Het was slijpen, vijlen en bijschaven maar alle drie de boksers die hij afleverde waren ringvaardig en -waardig.

Yoran De Landsheere (56.5kg) verloor van de wat oudere en sterkere Nick Viane (56.9kg - Golden Gloves), maar daarom niet getreurd, want wat hij liet zien, mocht gezien worden. Keurig in de counter en gepast in de verplaatsing. Viane, zelf goed geschoold en terecht winnaar op punten (29-28, 30-27,

Net als de jarige Josias Kunungasana (63kg - BC Healthfactor), Belgisch kampioen bij de amateurs in het lichtwelter, maar sinds het veroveren van die titel nauwelijks nog gebokst. Niet verwonderlijk dat er een beetje roest op zat, maar dat schudde hij ronde na ronde van zich af om snel en sierlijk als vorig seizoen te eindigen en op punten te winnen van een zwaardere, opzittende Faisal Kalou (67.3kg). Kalou, ook een leerling van Junior Bauwens, had dan weer de verdienste Kunungasana op pugilistiek verantwoorde wijze geen seconde rust te gunnen. Kunungasana back in business en winnaar op punten (29-28, 30-27, 30-27).

“Waar blijft die overwinning voor BC Woest?”, horen we u luidop denken. Wel, hier komt ze: Logane Tshiamala (83.9kg) haalde het op punten van Alexandre Karamanoukian (83kg), een onverdroten bebaarde aanvaller, aangesloten bij Fightclub 96. Karamanoukian dacht op basis van zijn aanvalsdrift de kamp gewonnen te hebben en beklom na de kamp de ringtouwen om voorbarig de overwinning te vieren. De zege was evenwel voor de boomlange Tshiamba die met zijn linker meer dan voldoende punten bij elkaar getikt had (29-28, 29-28, 29-28).

In de partij tussen Danilo Borysenko (71.3kg - BIM) en Tootsi Piltou (72kg- Shocx) haalde het uithoudingsvermogen van Piltou het unaniem op de gavere techniek van Borysenko (30-27, 30-27, 29-28) en de veel grotere ervaring van ex-prof Domien Van Gansbeke (68kg- New Capitol) was er te veel aan voor Nathan Kieto (68.4kg – BC Celtix) (30-27, 29-28, 29-28). Kieto, toch wel een beloftevol element.

Van Gansbeke vormde een handig bruggetje naar de profs. In de eerste profkamp van de avond bleef Mogmad Youssopov (BEL – 60.7kg, 4-0, 0/0 INS) verrassend en teleurstellend steken op een onbeslist tegen ondernemend journeyman Angelo Turco (BEL – 61.8kg, 8-32-2, 3/6 INS). Te traag gestart, pas op toerental vanaf ronde zes, te laat om Turco nog voorbij te steken bij alle puntenrechters (77-75, 76-76, 76-76). “Mijn schuld”, gaf trainer Giorgi Shakhsuvarian ruiterlijk toe. “Ik had Mogmad opgedragen om de acht ronden uit te boksen en niet te hard van stapel te lopen.” Laat het ons op een gedeelde schuld houden.

In de volgende kamp, de eerste na een pauze, een onderbreking traditioneel gevuld met lenige en sierlijke danseressen in de ring, troffen we een gewezen tegenstander van Youssopov aan voor een wel heel bijzondere gelegenheid. Nikola Ivkovic (BIH – 60.4kg, 11-37-4, 4/8 INS) was immers uitgekozen als gedoodverfd slachtoffer voor het profdebuut van Olympiaganger Vasile Usturoi (BEL, 61.4kg). Een bijzonder debuut, want het was de allereerste keer dat een Belgische bokser nog voor zijn deelname aan de Olympische Spelen een profkamp leverde. Sinds de Spelen van Rio in 2016 sluit het ene statuut het andere immers niet langer uit. Voor Usturoi de gelegenheid om een extraatje te verdienen en, niet onbelangrijk, een goede stresstraining. Veel volk in de Topsporthal, niet zoveel als volgend jaar in Parijs, maar in elk geval beduidend meer dan onze amateurs in binnen- en buitenland door de band genomen gewoon zijn. En dat doet iets met een mens, daar moet je mee om kunnen.
Usturoi had er zo te zien weinig last van en nog minder van zijn tegenstander Ivkovic. Vier ronden lang betokkelde hij de Bosniër alsof het een klavier was. Razendsnel. Nu eens piano, dan forte in een poging om een voortijdig einde te maken aan de voorstelling. Dat lukte niet, maar het was mooi om zien en horen. Horen, inderdaad, de extreem korte tijd tussen twee explosies, tussen een rechts-linkse van de Europese amateurkampioen in het pluimgewicht. Het publiek kon het wel smaken en regelmatig stegen bewonderende o’s en a’s op van de tribunes. Parijs was nog ver, maar de richting zat alvast goed. Usturoi won met een boulevard voorsprong (40-36, 40-36 en 40-34). Ivkovic kon opgelucht adem halen. Zijn kamp van half oktober in Middelkere tegen Liridon Fazliu kwam alvast niet in het gedrang. Liefhebbers van een vergelijkende studie kunnen alvast hun kaarten reserveren bij promotor Eddy Vandenhouweele.

Wie wel een knock-out scoorde was Cristofer Torres (BEL/COL – 72.8kg, 4-1, 3/1 INS). Een brutale knock-out die we hier te lande eigenlijk niet meer gezien hadden sinds de glorietijd van Sugar Jackson. Zijn tegenstander Remisgiusz Syska (GER/POL, 72.4kg, 4-0, 1/0 INS), ongeslagen in vier kampen tegen zoals dat gaat bescheiden oppositie, betrad de ring met een gladiatorenhelm op het hoofd. Op zijn boksbroek stond in grote letters The Last Gladiator geborduurd. Eens de helm van het hoofd, zag Syska er al iets minder heldhaftig uit. Hij had iets frêle. Eerder een lichtgewicht dan een middengewicht.
Hij groette het volk en Caesar. Ave, imperator, moriturus te salutat.
Ondanks het feit dat Torres in Aalst woont, had hij op weg naar de ring geen boodschap aan carnaval en franje. Genoeg aan zichzelf, in het zwart, zoals Mike Tyson lang voor hem.

Eens de gong voor de eerste ronde geluid had, bleek Syska een vaardig bokser die voluit ging voor de overwinning. Ook nadat Torres hem met een linkse hoek onderuit had gehaald, bleef hij in zijn toch wel geslonken kansen geloven. Dat stond in zijn script, dat paste bij een gladiator. Achteraf hebben we makkelijk praten, maar het geloof in zichzelf bleek de verkeerde keuze. In de tweede ronde stuurde Torres hem nog eens naar het canvas, dit keer met een linkse hoek. Nog kwam Syska overeind, maar lang niet meer zo strijdvaardig als bij de eerste knockdown. Hij mocht verder van scheidsrechter Benny Decroos, maar veel verder kwam hij niet. Met een rechtse hoek op de kin sloot Torres de elektriciteit bij Syska voorgoed af. Kortsluiting. Als door een bliksemschicht getroffen ging Syska tegen de planken, face first. Iedereen had meteen de ernst door. Dokter Kurt Hendrick direct tussen de touwen om de schade op te meten en de eerste zorgen toe te dienen. Trainer Sandy Vandervincken maande zijn poulain Torres tot ingetogenheid aan. In een ring viert men geen overwinning met de tegenstander nog languit op het canvas. Minuten gingen voorbij, een draagberrie in de ring, dokter Hendrick werkte verbeten verder. Tot Syska nog versuft het hoofd hoger dan de reclamekussens kon optillen. Opgelucht omhelsde Torres zijn gevallen tegenstander. De Topsporthal herademde. Boksen is een sport en geen circusspel op leven en dood. Een ijlbode liet Caesar weten dat de laatste gladiator niet op zijn schild, maar op eigen kracht de ring had kunnen verlaten. Op de vraag of Syska nog ooit opnieuw de arena zou betreden, kon de ijlbode evenwel niet antwoorden.

Verder geen knock-outs meer. De laatste twee kampen in dit verslag gingen de volle afstand, acht ronden van drie minuten. Twee boeiende kampen met wisselende kansen.
Eerst Geoffrey Van Steenberghen (BEL – 73kg, 3-2-1, 2/1 INS) tegen Idriss Tioguim (BEL, 74kg, 3-2, 0/0 INS). De opening was nog rustig en die rust kwam vooral Tioguim goed uit. Betere techniek, grotere precisie. Vanaf ronde twee voerde Van Steenberghen de druk op en die zou hij niet meer laten zakken. Tioguim schermde vaardig met zijn lange linker en pakte regelmatig uit met rake opstoten, maar Van Steenberghen verteerde alle tegenstoten en scoorde zelf verrassend vlot tegen de toch wel een stuk grotere Brusselaar, voorzien van een aanzienlijk langere reach. De aanvalskracht van Van Steenberghen gaf bij de eindafrekening de doorslag. Een split decision, maar wel een hard bevochten en welverdiende zege voor de Waaslander (77-75, 75-77, 77-75).

Helemaal op het eind van de avond was er nog het gevecht om de Vlaamse titel in het halfzwaargewicht. Oorspronkelijk had dit kampioenschap tussen Lee Ingelrest (BEL - 78.8kg, 8-0, 1/0 INS) en Thibault George (BEL, 1-2-1 1/1 INS), moeten gaan, maar George zegde ziek af, zodat promotor Ongenae nog in allerijl op zoek moest naar een vervanger. Uiteindelijk werd de Oekraïner Oleksandr Frolov (UKR – 79.3kg, 3-0, 2/0 INS) ondanks weinig of geen voorbereidingstijd bereid gevonden om naar Gent af te zakken. Alleen Ingelrest kon de vacante titel winnen, want alleen hij beschikte daartoe over de juiste licentie.

Lee Ingelrest, luid aangemoedigd door zijn grote supportersschare, bokste misschien wel de beste kamp uit zijn carrière, maar won niet. Het begin was evenwichtig. Ingelrest voerde de aanval, Frolov loerde op de counter. Ingelrest was sterker, Frolov had technisch meer in huis. Het ging heen en weer tot de zevende ronde. Toen nam Frolov de bovenhand en liet die niet meer los. Ingelrest verdedigde zich wel manmoedig, maar had te weinig over om zelf nog een offensief te ontketenen.
Emmanuel Demanet, voorzitter van de Vlaamse Boksliga, had al post gevat in de ring met de gordel voor de nieuwe Vlaamse kampioen, maar die kwam er niet. Puntenrechter Jean-Pierre Van Imschoot zag Frolov met twee punten verschil aan de winst (77-75). Zo had de overgrote meerderheid van het journaille op de persbanken – eigenlijk persbank - het ook gezien. De twee andere juryleden, Benny Decroos en Brahim Ait Aadi, hielden met 76-76 het geloofshuis diplomatisch in het midden, zodat de kamp op een onbeslist eindigde. Daar was Lee Ingelrest het niet mee eens en dat liet hij achteraf duidelijk verstaan aan de microfoon bij speaker Joeri Roose. Frolov zei niets, werd ook niet naar zijn mening gevraagd, maar huilde achteraf in zijn kleedkamer bittere tranen van ontgoocheling. In vergelijking met de oorlog die zijn thuisland teisterde, stelde het niet veel voor, maar hij dacht toch voldoende gedaan te hebben om met de overwinning huiswaarts te mogen keren.
Als u het ons vraagt, de ideale ingrediënten voor een rematch. Een ideetje voor Ronde 31 misschien.

Met dank aan Claude Vandenheede, Ghislaine De Clercq, Kevin Ongenae en Olivier Orlans.