02.12.2023 – Finales BK Olympisch Boksen

Only Champs

Stond er als hoofding op de mooie, want eindelijk nog eens klassieke affiche van BBS Antwerpen, maar veel waren het er niet. Of toch? Een terugblik op de finales van de Belgische kampioenschappen Olympisch boksen in een koude maar allerminst kille Handelsbeurs in hartje Antwerpen.



Die Handelsbeurs ligt inderdaad in het centrum van 't Stad. Via een kleine zijstraat – de Twaalfmaandenstraat – verbonden met de Meir, de alom bekende grote, drukke winkelstraat. Moeder aller handelsbeurzen, ooit het brandpunt van de Europese handel, twee keer in vlammen opgegaan, maar telkens wederopgebouwd met behoud van haar historisch karakter. De huidige versie dateert uit 1872. De handel ging verloren en het gebouw is nu na jaren van leegstand en verval een evenementenlocatie. Een prachtig kader voor kampioenschappen met een lange traditie. De eerste officiële Belgische bokskampioenschappen voor amateurs vonden namelijk plaats in 1919. Toen was er enkel een competitie bij de mannen en werd er in elk van de acht klassieke gewichtsklassen een finale betwist. Nu, meer dan honderd jaar later, stonden er meer finales op het programma, maar ging het om een mengeling van mannen, vrouwen, jongens en helaas geen meisjes.


Mannen




Slechts vier finales bij de elite mannen, maar wel vier prima partijen. In de Olympische lichtwelterklasse (-63,5kg) verdedigde Josias Kunungasana (VBL – vorig jaar nog Health Factor Aalst, nu Shocx Boxing) zijn titel tegen Nabil El Jeid (LFB - Esquive Ixelles). Kunungasana, een stukje groter en langer in armlengte, buitte van bij aanvang zijn gestaltevoordeel uit. Met snelle, stekende directs hield hij El Jeid op afstand. Voor El Jeid was het zoeken en als hij dacht iets gevonden te hebben, dan was Kunungasana, handig als hij was in het ontwijken, allang ergens anders aan de slag. Ronde één overduidelijk voor Kunungasana, werk aan de winkel voor El Jeid dus. Met meer ijver begon hij aan de tweede ronde. Met zwaaistoten probeerde hij de afstand te overbruggen. Een enkele keer lukte dat, maar meestal werd hij daar streng doch correct voor afgestraft door Kunungasana. Buit binnen voor de nieuwe leerling van Serge Radermacher, maar een mens en al zeker een bokser weet maar nooit, dus hield Kunungasana het tempo hoog in de slotronde. Niet El Jeid maar Kunungasana trok in de aanval. Nam El Jeid over, dan had Kunungasana defensieve manoeuvres in huis die, alle verhoudingen in acht genomen, deden denken aan die van de legendarische Pernell Whitaker. Een duidelijke zege voor de titelverdediger, maar er was één factor die mogelijk nog een streep door zijn naam op de erelijst kon halen: de vocale steun die El Jeid uit de zaal en zijn hoek gedurende de hele kamp genoten had. Of hij nu scoorde of incasseerde, het maakte niet uit voor zijn team en zijn supporters. Zo kwam het dat beide boksers, wachtend op de uitslag aan de hand van scheidsrechter Xavier Scailquin, het wijsvingertje van de rechterhand in de hoogte hielden. En het werd verdomd nog spannend ook: 29-28, 28-29, 29-28, 28-29 en … 29-28. Josias Kunungasana, toch nog de oververdiende winnaar.



Voor zijn glansprestatie kreeg Kunungasana aan het eind van de avond de beker voor beste stylist uit handen van bondscoach Raffaele Bergamasco.





De finale in het weltergewicht (-67kg) tussen Arigon Avdimetaj (VBL – BG Hasselt) en Anas Haloui (LFB – BC Cocktail) leverde een echte fight op. Aan Haloui zat geen achteruit, dus viel hij aan en aan en aan. Avdimetaj kon wel achteruit en niet zomaar. Hij ving op, draaide uit, counterde scherp met hoeken en uppercuts. Niet dat Haloui zich hierdoor liet ontmoedigen. De enige weg voor hem was vooruit en die bewandelde hij, ook al was het terrein vaak moeilijk begaanbaar. De opener duidelijk voor Avdimetaj, vraag was hoelang hij nog Haloui van het lijf zou kunnen houden. Haloui in ronde twee met zo mogelijk nog meer aanvalsdrift naar voor. De counters van Avdimetaj werden er alleen maar harder op. Toch diende de Hasselaar meer en meer zijn toevlucht te zoeken in measuring. Met zijn permanent gestrekte linkervoorhand probeerde hij Haloui op afstand te houden. Mag niet en het lukte ook slechts gedeeltelijk. Meer succes kende hij, toen hij tegen het einde van de ronde aan de aanval van Haloui overnam. Een ronde die closer was, maar nog steeds in het voordeel van Avdimetaj. Zou hij er ook in de slotronde in slagen het aanvalsgeweld van Haloui in te dijken? Het antwoord op deze vraag volgde al snel. Haloui ging meteen voluit, liep al snel tegen een rechtse hoek aan, wankelde, wilde nog van wijken niet weten, kreeg nog een rechtse haak tegen het hoofd en ging neer op één knie. Meteen terug recht, zich het lood uit de benen geschud, klaar bevonden voor het vervolg van de strijd door scheidsrechter Hamid Aroud en dan terug ertegenaan. Dat ging aanvankelijk zo vlot niet meer, begrijpelijk, maar verrassend snel was het Avdimetaj die een serie lange hoeken diende te verwerken. Haloui drong aan tot de finale gongslag, maar de overwinning ging met vlag en wimpel naar Arigon Avdimetaj (29-28, 29-28, 28-29 (echt), 30-27, 29-28).

 


Een prima kamp, die na afloop ook met de bekers voor beste gevecht van de avond bedacht werd. Bekers, want organisator Bert Van der Jeught had in tegenstelling tot vele andere inrichters niet op een beker gekeken en zowel voor verliezer als voor winnaar een beker voorzien. It takes two to tango, indeed.



Waarna het de beurt was aan de lichtmiddens (-71kg), net als de lichtwelters en in tegenstelling tot de welters een Olympische klasse en op deze kampioenschappen de koninginnenklasse, al lijkt koningsklasse hier een beter woord. Om de finale te bereiken, had Brusselaar Jonathan Oniemba (VBL – NBS Boxing), vorig seizoen nog keizer bij de nieuwelingen, immers eerst Vlaanderen moeten veroveren. Achtereenvolgens gewonnen van Ousamma Chekki (WRSC3) en Anas Kaddouri (WP3) om dan in de Vlaamse eindstrijd oude leeuw Mohamed Rachem (WP3) te onttronen. Aan Francofone kant had Geoffrey Scheffer (LFB – BC Cocktail) zich eerst de betere getoond van Josué Lufulwabo (WP3) en daarna van Brice Bauduin (WP3).

Intrigerend gevecht. Oniemba zette meteen druk, Scheffer, een rijzige, behendige southpaw, trok een muur op met zijn lange stopstoten. Toch vond Oniemba meer dan eens een steen die loszat in de verdediging van de Luikenaar, vooral als hij er in combinatie tegenaan tikte. Oniemba ging nog offensiever van start in de tweede ronde, maar ook Scheffer begreep dat hij meer diende te doen om kampioen te kunnen worden. Hij beperkte zich niet langer tot hier en daar een tegenstoot maar nam, wanneer mogelijk tweehandig, de aanval over. Oniemba van zijn kant liet dit alles niet zomaar gebeuren en beantwoordde aanval met aanval. Resultaat was een boeiende, evenwichtige ronde met wisselende kansen. De derde ronde zou dus beslissend zijn.
Oniemba hield de druk hoog en loste niet meer. Het begin was nog gelijk opgaand, maar dan trok Oniemba al zijn registers open. Alle bommen los. Scheffer verdedigde zich kranig maar kreeg het offensief van Oniemba niet meer gestopt. Oniemba liet het regenen en Scheffer moest slikken. Helemaal op het eind probeerde Scheffer nog een tegenoffensief te lanceren, maar Oniemba had nog voldoende in de tank en de bel kwam te snel. Winnaar op punten: Jonathan Oniemba (29-28, 28-29, 29-28, 30-27, 30-26), met Geoffrey Scheffer als een meer dan verdienstelijke tweede. De lichtmiddens hadden de kroon gespannen van regionaal begin tot nationale eindstrijd.



Bleef er nog één finale bij de mannen over: die in het lichtzwaargewicht (-86kg). De nieuwste gewichtsklasse, waarin Victor Schelstraete in 2021 op het WK in Belgrado brons behaalde en Idris Leganase vorig jaar de allereerste Belgische kampioen werd. Geen Leganase dit jaar, hij diende al forfait te geven in de voorrondes. In zijn plaats verdedigde Andy Simba (VBL – BI Merksem en bijgevolg thuisbokser) de Vlaamse kleuren. Tegenstander was Yannick Zeutsop (LFB – Da Vinci Fighting), in het voorjaar nog winnaar van het Nationaal Nieuwelingentornooi bij de cruisers. Simba won datzelfde tornooi, maar dan in het halfzwaargewicht (-80kg).
Simba startte dansend en stekend met zijn linker. Zeutsop liet begaan, zocht naar een opening om zijn harde rechter te landen. Die vond hij al vrij snel, maar toen hij trachtte zijn succes te herhalen, liep hijzelf tegen een stevige rechtse direct aan, die hem even uit balans bracht. Heel even maar, daarna zette hij zijn jacht verder. Was nodig ook, want op afstand was de beweeglijke Simba met zijn lange, snelle directs heer en meester. Op korte afstand was dan weer Zeutsop het mannetje.
De tweede ronde was nog maar net onderweg of daar gebeurde wat al sinds aanvang van de kamp in de lucht hing. Simba schermend met zijn linker. Een links-rechts naar het hoofd, Zeutsop kreeg er zijn rechterhoek tussen. Simba languit op de grond, Zeutsop dansend als een kwelduivel boven hem uit torenend, al zeker van de zege. Simba vond nog de kracht om overeind te komen, maar verder boksen was uitgesloten. Scheidsrechter Roos Claeyssens stopte dan ook meteen de kamp. Ergens boven vanop de gaanderij zong Morrissey:

Losing in front of your home crowd
You wished the ground would open up
And take you down.

Vrouwen

Het was er het uitgelezen kader voor om geschiedenis te schrijven en dat is precies wat de vrouwen deden. Voor het eerst sinds vrouwen werden toegelaten om aan het BK deel te nemen – in 1997 was dat, maar toen waren ze er nog niet klaar voor –, werden er in de klasse van de elite evenveel finales bij de vrouwen betwist als bij de mannen.



Er was zelfs een finale meer, want er zat een dubbele tussen. Salma Ben Adesselam (VBL – BT Vilvoorde) streed tegen Nouria Koundi (LFB – Team Lao, een vechtsportclub uit Flémalle) om de titel bij de lichtgewichten (-60kg), terwijl Koundi zelf uit was op de gordel in het pluimgewicht (-57kg). Koundi was aanvankelijk het best bij slag, maar uiteindelijk was het de gave techniek van Ben Adesselam die het verdiend haalde (28-29, 29-28, 29-28, 29-28, 29-28). Dus Ben Adesselam kampioene in het lichtgewicht en slechts een zilveren medaille voor Koundi in het pluimgewicht.




Eigenlijk was er slechts één finale tussen twee boksters van hetzelfde gewicht waarbij beiden voor de nationale titel in aanmerking kwamen en dat was die in het haangewicht (-54kg) - mogen we dit nog zeggen, als het om twee vrouwen gaat? – tussen Emelie Balcazar (VBL – Brussel BA) en Estelle Van de Weeghe (LFB – Buena Vista). Voorzien van een degelijke linkerdirect en een uitstekende conditie, domineerde de grotere Van de Weeghe de kamp van de openingsgong tot het finale belsignaal. Een verdiende winnares (29-28, 29-28, 30-27, 28-29, 28-29), met meer voorsprong dan de 3-2-eindafrekening zou kunnen laten vermoeden.



In de andere twee finales ging het om prestatiekampen. Bij de vlieggewichten (-52kg) veroverde Melissa Antoine (LFB – BC Cocktail) de titel door de Française Izabella Covaziu (FRA – BC Red Star) op punten te verslaan (30-26, 29-27, 30-26, 30-26, 29-27). Covaziu startte alsof ze zelf in aanmerking kwam voor de titel. Ze had echter te veel last van een loszittende helm om al haar inspanningen ten volle te laten renderen. Bovendien keek ze in de tweede ronde tegen een publieke vermaning aan voor slaan na de break. En in de tussentijd had Antoine haar aan het ontvangende eind van haar stopstoten gekregen. Een unanieme zege en verdiende titel voor Antoine.



Ook lichtwelter (-63kg) Sarah Renders (VBL – Liberty BG uit Ronse) kroonde zich in haar prestatiekamp met vlag, wimpel en sprekend gemak tot Belgisch kampioene. Steffi Dewulf (VBL - BC Poperinge) viel aan en bleef aanvallen. En Renders, die bleef maar slaan en slaan. Dewulf incasseerde een karrenvracht. Pas in de derde ronde vertoonde ze een moment van verzwakking na een linkse opstoot en een rechtse hoek op het hoofd. Een staande telling had gekund, maar scheidsrechter Hassan Naji hield het telraam op zak.
Renders afgetekend winnares (30-27, 30-26, 30-27, 30-26, 30-27), een waardige kampioene om mee af te sluiten bij de dames.


Jeugd



Laat dit schrijven u echter niet op het verkeerde been zetten: geen enkele kamp voor vrouwen bij juniores (geboren in 2007 of 2008) en youth (geboren in 2005 of 2006). Tot zover dus hun rijkdom. Niets dan jongens en die hadden ook geen overschot. Zo waren drie van de vijf finales bij de juniores prestatiekampen en kon alleen Mohamed El Amrani (VBL – NBS Boxing, -66kg) de zijne winnend afsluiten. Een makkelijke, unanieme puntenzege (vijfmaal 30-27) tegen de moedige Renzo Dequidt (VBL – BC Poperinge). Troy Vanderstraeten (LFB – BT Bellini, -52kg) en Idriss Khlifi (LFB – BC Seraing, -75kg) verslikten zich dan weer in hun gelegenheidstegenstander, zodat ze vrede moesten nemen met een zilveren medaille. Vanderstraeten kon maar moeilijk een vuist maken en diende op punten zijn meerdere te erkennen in Andrea Barone (LFB – Borriello Gym) (28-29, 28-29, 28-29, 29-28, 28-29). Khlifi bikkelde het uit met Ziyad Kostit (LFB – BC La Finca) tot de finale gongslag maar haalde het net niet (29-28, 28-29, 28-29, 28-29, 29-28). Opmerkelijk moment in de tweede ronde: scheidsrechter Hayachi Sennouni stelde vast dat er onder het canvas een gat in de ring zat. Organisator Van der Jeught had het in geen tijd gedicht.
De overige twee prijzen werden netjes verdeeld tussen de Vlaamse en de Francofone Boksliga. In het bantam (-54kg) liet Brandon Ventre (LFB – BT Bellini) zijn natuurlijke slagvaardigheid bewonderen tegen Haitam Lasgaa (VBL – Shocx Boxing). De timing zat goed, de doeltreffendheid was hoog en op de koop toe verstond Ventre de kunst om de aandacht van de juryleden op zich gevestigd te houden. Lasgaa probeerde wel, daar niet van, maar het was op alle papiertjes te weinig voor de overwinning. Alle rechters hadden Ventre als winnaar (29-28, 30-27, 30-27, 29-28, 29-28).
Bij de lichtgewichten (-60kg) kende Mariano Dores (VBL – NBS Boxing) een moeilijke start tegen de handige Hamza Baghouz (LFB – BC Baghouz). Het hoofd te laag, niet meteen in staat om een antwoord te vinden op de stopstoten die hem hinderlijk als vliegen rond en tegen het hoofd zoemden. Maar hij bleef de druk opvoeren en liet niet meer af. In de tweede ronde pakte hij Baghouz met een linkse swing op de lever. Een vervelende tik die de bokser uit Mons met enige vertraging deed neergaan. Scheidsrechter Pascal Montulet telde niet, maar de schade was aangericht. Dores loste niet meer en Baghouz moest op het einde nog afklemmen om niet helemaal onder de voet gelopen te worden. Een unanieme zege voor Dores, daar viel niets op af te dingen (29-28, 29-28, 29-28, 30-27, 30-26).



Slechts drie titelkampen in de categorie youth, maar wel drie waarbij alle antagonisten in aanmerking kwamen voor de titel. Geen prestatiekampen dus. Roman Hacobyan (VBL – BG Hasselt), verrassend overwinnaar van Lorenzo Camposeo in de finale van het Vlaamse kampioenschap, nam het op tegen Jihad Toukouki (LFB – GMG Herstal) om ook de nationale titel in het lichtgewicht (-60kg) aan zijn erelijst toe te voegen. Dat ging een stuk makkelijker dan de finishfoto-kamp tegen Camposeo. Hacobyan overklaste Toukouki van bij aanvang. Toukouki werd tweemaal staande geteld en had een medische inspectie voor een bloedneus geen eeuwigheid geduurd, dan had hij naar alle waarschijnlijkheid de eerste ronde niet overleefd. Nu haalde hij het einde van de kamp, maar voor de overwinning kwam hij op geen enkel ogenblik in aanmerking. Die ging op bijna alle puntenbriefjes met een straat voorsprong naar Roman Hacobyan (30-27, 30-26, 29-28, 30-25, 30-26).
Dan was de finale in het lichtmidden (-71kg) veel spannender. Nicolas Feliqi (LFB – Da Vinci Fighting) ging tegen Sofian Ammarti (VBL – Boxing Gym 2800) meteen voluit. Een bodysnatcher, Feliqi. De rechtsvoorstaande Ammarti was echter behendig in achteruit en ving keurig op. Ammarti landde meer, Feliqi harder. Het beslissend moment kwam er in de tweede ronde. Feliqi had zich op de adem getrapt in de openingsronde en Ammarti leek de wedstrijd naar zijn snelle handen te zullen zetten. Tot een losse veter Feliqi het extra zuurstof leverde dat hij hoogdringend nodig had. Feliqi hersteld, terug in commando tot het einde van de tweede ronde en ook sterk begin ronde drie. Daarna was het echt op en nam Ammarti over. Feliqi haalde het uiteindelijk verdiend (28-29, 30-27, 30-27, 29-28, 29-28), maar voor Ammarti had er meer ingezeten. Hoog tijd dat er strenger wordt opgetreden tegen losse rijkoorden. De ring is per slot van rekening geen kleuterklas.
Middengewicht Yakoub Bakhi (VBL – NBS Boxing, -75kg), tenslotte, overklaste Amadeo Ventre (LFB – BT Bellini), de oudere broer van Brandon. Ventre was sterk maar had geen schijn van kans tegen Bakhi. De Brusselaar bleef geen seconde staan, draaide uit, stapte over en sloeg hard raak. Drie ronden lang bleef hij een onoplosbaar raadsel voor de moedige Ventre. Opmerkelijk moment tijdens de rust voor ronde twee in de hoek van Bakhi. Zat daar samen met zijn coaches te schaterlachen. Alsof boksen een kermis was en hij net de flosh getrokken had tijdens een rondje op de draaimolen. Waarna hij nog twee ronden boksles gaf aan Ventre en met ruim verschil (30-27, 30-27, 30-27, 30-26, 29-28) de titel pakte.



De vijfde in totaal voor NBS Boxing, de club van hoofdcoach Naoufal Bensouda. De Brusselse club, die eerder dit seizoen de eerste Beker Etienne Brusselmans won bij de nieuwelingen, toonde zich ook de beste bij de amateurs. Nu nog een trofee en een naam vinden om hen andermaal in de bloemetjes te zetten.


Kudde



Tijdens de pauze vond het inmiddels traditionele kuddemoment van de kampioenschappen plaats. Alle aanwezige boksers die zich eerder tot Vlaams of Francofoon kampioen hadden gekroond, maar geen tegenstander hadden om een BK-finale te betwisten, werden samengedreven in de ring en kregen een gordel omgeknoopt. Dat kan misschien werken in een ploegsport, maar in de bokssport is het, zo allemaal op een hoopje, voorbijgaan aan de verdienste van het individu. We hebben ze niet kunnen tellen, toen ze in de ring stonden, want het waren er veel en door elkaar, maar op het programmablad stonden er over alle categorieën heen tien die hun gordel met recht en rede maar helaas op een drafje moesten komen ophalen, zonder verder nog een slag te moeten uitdelen of een stoot te incasseren.
Stel dat al die kampioenen zonder tegenstander wel hadden moeten boksen, dan waren we uitgekomen op een totaal van 26 kampen en had een competitie over twee finaledagen, zoals aanvankelijk voorzien, geen overbodige luxe geweest. Maar alles beter dan een organisator op te zadelen met een afgekloven bot. We moeten eerlijk durven toegeven dat er te weinig amateurs zijn voor de huidige competitieformule en dat die amateurs in vele gewichtsklassen dan nog eens onevenwichtig verdeeld zijn over de Vlaamse Boksliga en de Ligue Francophone de Boxe. Het moet weer nationaal van bij aanvang. En dan moet aan het BK het belang gehecht worden dat het verdient. Op sommige ogenblikken lijkt het wel alsof alle liga's zelfs onder het dak van de nationale koepel het BK de concurrentie aandoen door tegelijkertijd selecties uit te sturen naar allerlei buitenlandse tornooien. Het is ofwel het een of het ander, want voor beide zijn er te weinig amateurboksers en ondergraaft men de inspanningen van de organisator. Het is een absolute eer om op de nationale lijst te kunnen staan samen met al die grote kampioenen die de Belgische bokssport in een ver of recent verleden heeft voortgebracht. Houden zo.

Met dank aan Bert van der Jeught, Bruno Marckx en Hassan Naji

Tekst: Alain Van Driessche
Eindredactie: Christophe Neyts
Coördinatie: Ibrahim Emsallak