Corona houdt geen rekening met tradities van jaren, dus geen Allerheiligengala in Izegem. Bilal Laggoune maakte dat gemis in Londen bijna goed, maar het werd uiteindelijk een verhaal van net niet en als …

De laatste keer dat er niet gebokst werd op 1 november in Izegem was in 1986, Daar was toen een goede reden voor. Jean-Marc Renard, na Jean-Pierre Coopman de publiekslieveling allertijden in de West-Vlaamse borstelstad, had de dag voordien in Kortrijk niet zonder moeite maar uiteindelijk toch met succes zijn Europese titel in superpluim verdedigd tegen de Marokkaanse Brit Najib Daho het. Gewonnen door opgave in de vijfde ronde. Het kon niet alle dagen feest zijn en daarom sloegen ze Izegem een jaartje over. Maar sindsdien was het op Allerheiligen telkens weer van dat. Nu niet. Corona heeft de bokssport in België tegen het vilt gemept. Nog niet voor de volle rekening. Moeizaam krabbelt de nationale Noble Art overeind. Delfine Persoon hield de eer meer dan hoog tegen Katie Taylor in de hof van Eddy Hearn. Inrichters proberen met online gala’s de zieltogende Belgische bokssport te reanimeren. Eerst in Waver, dan in Schaarbeek en vervolgens in Roosdaal. Moedige promotoren. Alain Vanackère, Yassine Maatala en Ezzdine Laggoune.

Wie Ezzdine zegt denkt quasi automatisch aan zijn broer Bilal. Lang niet gebokst, maar zaterdag zowaar aan de slag in de Wembley Arena in Londen. Een legendarische sporttempel. Jos Vissers won er in 1948 Olympisch zilver in het lichtgewicht. Eddy Merckx en Patrick Sercu reden er in de jaren ’60 en ’70 rondjes tijdens de zesdaagse. Dit om iets te vermelden maar lang niet alles. In dat heiligdom bokste Bilal Laggoune om de vacante Europese titel in het lichtzwaargewicht tegen de Noord-Ier Tommy McCarthy. Bilal bokste voor het laatst op Allerzielen vorig jaar, dat heiligenfeest dat toen net als in alle voorgaande en volgende jaren op 2 november viel. Makkelijk gewonnen van de Bosnische journeyman Elvis Smajlovic (WTKO3). In de Wembley Arena wachtte hem een moeilijker opdracht, te meer omdat de voorbereidingstijd beperkt was. Nog geen maand op voorhand gevraagd om voor de Europese cruisertitel te boksen. Zijn tegenstander Tommy McCarthy leek anders wel een haalbare kaart voor de Ninovieter.
Ook al meer dan een jaar niet gebokst en twee keer geklopt in 18 kampen. In 2016 op punten door Matty Askin (LP12) en vorig jaar, pijnlijker, gestopt in de vierde ronde door Richard Riakporhe. Op papier leek MacAttack niet de grote puncher. Slechts acht voortijdige zeges tegen bescheiden oppositie. Tegenover dat alles kon Bilal meer kampen (28), meer overwinningen voor de limiet (14), minder nederlagen (1) en meer onbesliste partijen (2) zetten. Slechts één keer verloren, op punten tegen Doudou Ngumbu. Twee keer onbeslist. In 2012 tegen Big Joe Tambwe (D6), letterlijk de grootste Belgische cruiser, en tegen de Oekraïner Dmytro Kucher (D12). Tegen Kucher stond ook al de Europese titel in het lichtzwaar op het spel. Match-nul, meer zat er toen in de Gentse Topsporthal echt niet in.

Die Europese titel op de kruising tussen halfzwaar en zwaargewicht werd sindsdien stiefmoederlijk behandeld. Vooral dan door Britse boksers voor wie de Europese kroon niet meer was dan een opstapje naar een wereldtitelgevecht. Door de draw tussen Bilal en Kucher bleef de Europese titel in het lichtzwaar vacant. Logisch zou geweest zijn dat er een herkansing kwam, maar het was eerst de beurt aan Liverpudlian Tony Bellew en de Pool Mateusz Masternak. Bellew won op punten (WP12), gaf de titel meteen vrij en werd vervolgens wereldkampioen bij de WBC. Zo kreeg Kucher weer de kans om Europees kampioen te worden bij de cruisers tegen de Italiaanse Welshman Enzo Maccarinelli, die in 2010 al eens koning van de Europese lichtzwaren was geweest. Kucher stopte de veteraan in iets minder dan een ronde en ging toen ook meteen maar zonder succes zijn werelddroom achterna. De titel bleef daarna net geen jaar zonder eigenaar. En dan werd hij Belgisch bezit. Yves Ngabu veroverde hem begin juni 2017 met sprekend gemak tegen de Hongaarse broodbokser Tamas Lodi (WTKO4) en verdedigde hem achtereenvolgens succesvol in een Belgisch onderonsje tegen Geoffrey Battelo (WTKO3) en tegen de Deen Micki Nielsen (WP12). Daarna was het in Londen te doen, in de O2 Arena, tegen de boomlange thuisbokser Lawrence Okolie. Ngabu moest zijn kroon afstaan (LTKO7), Okolie verdedigde niet. Als alles goed gaat – en wat loopt er dezer dagen niet allemaal verkeerd – bokst hij op 12 december om de vacante WBO-wereldtitel tegen de Pool Krzysztof Glowacki.
En zo kreeg Bilal Laggoune tegen Tommy McCarthy met een korte voorbereiding in de vuisten in een lege Wembley Arena een tweede kans om Europees cruiserkampioen te worden. Ready or not. Voor aanvang nog even de hogere machten om steun gevraagd en de kamp kon starten. Wedstrijdleider was Victor Loughlin, die als puntenrechter bij de rematch tussen Delfine Persoon en Katie Taylor de belachelijke score van 98-93 in het voordeel van Taylor optekende. Een goede zaak dat deze spekschieter in dit geval geen puntenbriefjes moest indienen of de kamp was al voor aanvang verloren geweest.

McCarthy was een stuk groter, Bilal een stuk sneller, snediger dan de slome Noord-Ier. Gretiger ook. Hij eiste de aanval op en voerde die met succes. Enkele mooie duels in direct die hij telkens weer in zijn voordeel beslechtte. Af en toe was er wel de grotere reach van McCarthy die voor een valse noot zorgde. Bilal probeerde ook te volgen met rechts naar het hoofd en dat lukte zo nu en dan. Niet dat McCarthy hem veel tijd liet om het resultaat van zijn werk te bewonderen. Degelijk geschoold als hij was, bood hij weerwerk met gevarieerde series naar hoofd en lichaam. Maar Bilal domineerde. Was het een amateurkamp geweest, hij had hem vrij moeiteloos gewonnen en na vijf ronden kon hij toch aanspraak maken op een punt of twee, drie voorsprong. Vraag was natuurlijk hoeveel brandstof er rekening houdend met de beperkte voorbereiding nog in de tank zat. Kwam ronde zes. McCarthy zat nu beter in de wedstrijd, maar lang geen man overboord. Tot een seconde of veertig voor het einde van de herneming. Bilal had last van een brandend, verblindend gevoel in beide ogen. Een beetje zoals Ali in zijn eerste gevecht met Sonny Liston. Boosdoener was een haarproduct dat via zweet en water lagere regionen had opgezocht. Bilal wilde dit laten wegspoelen of tenminste wegwegen in zijn hoek. Mocht natuurlijk niet, maar kon hij dan wel nog verder boksen? Scheidsrechter Loughlin riep er de dokter bij. Vingers tellen. Dat lukte foutloos, Bilal mocht hervatten. Gerecupereerd, maar dat was ook McCarthy. Die rook bloed en pakte uit met een offensief tot op de bel. Eens de brand in de ogen door zijn hoek was gedoofd en geblust, kon Bilal er weer tegenaan voor ronde zeven. Hij leek behoorlijk hersteld. McCarthy had echter moed gevat in de vorige ronde en domineerde zonder te overtuigen. Het was niet bepaald een blitzkrieg die hij voerde, maar dit was zijn ronde. Net als de volgende, meer door een leeglopende Bilal dan door zelf uit te blinken. Gelijke stand of daaromtrent bij het ingaan van ronde negen. De laatste ronden zouden beslissend zijn. Of tenminste toch in de hoofden van de neutrale waarnemers. Bilal leek zijn tweede of misschien zelfs al derde adem gevonden te hebben. McCarthy zag er minder fris uit en dreigde zijn greep op de wedstrijd voor zover hij die had te verliezen. Tot een minuut ver in de ronde Bilal van kortbij geraakt werd door een rechtse op de kin en vervolgens op nog een rechtse tik naar het hoofd het evenwicht verloor. Hij stuiterde achterwaarts maar gecontroleerd de slappe touwen in. McCarthy volgde met een slordige serie uppercuts die weinig averij aanrichtten, maar wel de aanblik van de ronde veranderden. Schijn, niet meer dan schijn, want Bilal kwam verrassend sterk uit zijn hoek voor de tiende ronde. Significant dominant en keer op keer voltreffend met rechts. Het was geen tijdelijke heropflakkering, want Bilal trok de lijn door in de voorlaatste ronde. Pakte uit met een snelle serie uppercuts alsof de kamp pas van start was gegaan. Heel anders dan die van McCarthy twee ronden eerder. Verrassing in de twaalfde en laatste ronde: Tommy McCarthy danste op te tippen van zijn tenen. Waar hij plotseling de energie vandaan haalde die hij in de vorige ronde niet had, was een raadsel, maar hij had ze. Hij danste en pookte, frustreerde Bilal, die hem vriendelijk doch met aandrang verzocht te blijven staan en het gevecht aan te gaan. McCarthy had er geen oren naar en zette misschien wel zijn beste ronde van de kamp neer. Het was echter Bilal die na het finale belsignaal spontaan de arm opstak. McCarthy werd door zijn hoek aangemaand om hetzelfde te doen.

Naar de scorecards dan. Daniel Van de Wiele hield met 114-114 het geloofshuis in het midden. Naar waarheid en niet omdat hij Belg was, Een juiste weergave van een spannende strijd. Mark Lyson, de Britse stem in het drietal die eerder al de tweede kamp van Delfine Persoon tegen Katie Taylor had gescoord, zag McCarthy aan de winst met 116-113. De derde man in het spel, de Deen Jan Christensen, ging nog een stapje verder in diezelfde richting met 116-112 voor de Noord-Ier. Een meerderheidsbeslissing in het voordeel van Tommy McCarthy dus. De nieuwe Europese titelhouder in het lichtzwaargewicht was gekend. Bilal had met recht en rede op meer gehoopt. Hij aanhoorde het verdict met spijt maar aanvaardde het sportief. Het grootste compliment voor zijn prestatie kwam van McCarthy in het live interview achteraf: “Toen Bilal op de weging zijn shirt afdeed, dacht ik: “Die gast heeft niet getraind. Dat wordt een makkie.” Maar kwam ik bedrogen uit.”