Het liep al van voor aanvang verkeerd. Het enthousiasme om naar de Salle Emergence in de Scepterstraat in Elsene af te zakken, was zeker aan Vlaamse kant niet groot. Een mooie trainingszaal van Esquive Ixelloise, dat wel, maar te klein voor kampioenschappen en bovendien onvoldoende parkeerplaats in de directe omgeving, terwijl er toch meer dan veertig finales op het programma stonden. Die werden wel niet allemaal betwist, maar dat was op voorhand niet geweten.

De allereerste kamp op zaterdag was de finale in het vlieggewicht (-51kg) bij de schoolgirls. Meisjes geboren in 2009 of 2010. Daarin thuisbokster Dana Fazar van Esquive tegen Yara Van Ghyseghem van Team Jah. Een sfeer alsof Union tegen Royal Sporting Club Anderlecht speelde. Geweldig! En nog beter: waar vroeger kampen bij de jongsten ternauwernood het niveau van een handgemeen op de speelplaats overstegen, zat er nu lijn en stijl in. Van Ghysegem was een kop groter en benutte dat lengtevoordeel in de openingsronde met lange directs. Fazar vocht terug in ronde twee. Een rommelige ronde, ze gingen zelfs beiden een keertje onderuit in de touwen. Moeilijk om scoren, zodat bij het ingaan van de slotronde zich nog niemand zeker wist van de winst. Fazar had Van Ghysegem in kaart gebracht en wist wat gedaan. Keer op keer counterde ze met haar kortere maar precieze linker de aanvallen van Van Ghysegem. Een sterk einde en dat schept altijd torenhoge verwachtingen bij de eindafrekening. Niets verkeerd mee in dit geval. Tromgeroffel, spanning alom en dan zonder het detail van de score bekend te maken: 3-2 voor Yara Van Ghysegem. Gejoel in de zaal, de coach van Esquive en plein colère om uitleg bij de jury.

Vreemd trouwens dat het detail van de score bij geen enkele wedstrijd bekend gemaakt werd. Groot voordeel: geen communautaire uitslagen. Die zullen er wel geweest zijn, maar we hadden er het raden naar.

Eén juffrouw overboord, maar geen nood, Esquive had op de eerste dag nog drie boksers in de finale. Lang diende er niet gewacht te worden, want drie kampen later was het al de beurt aan Esquiveur Sofiane M’Rabet. In de finale van het lichtgewicht bij de juniores (-60kg) stond hij tegenover Mohamed Tlidi, net als Van Ghysegem lid van Team Jah. Tlidi ging het best van start. Kleiner maar sterker in lijf-aan-lijf. Vanaf de tweede ronde speelde M’Rabet echter zijn gestaltevoordeel uit. Met precieze linkse stopstoten hield hij Tlidi op afstand en dit tot het einde van de kamp. Winst voor M’Rabet, denk je dan, maar ook nu ging de overwinning met 3-2 de andere kant uit. Weer toestanden. De coach van Esquive nog bozer dan bij de eerste nederlaag en ook de moeder van M’Rabet gaf luidkeels te kennen dat ze het niet eens was met het verlies van zoonlief.

Pas vijftig minuten later, toen de gemoederen min of meer bedaard waren, kon de competitie verder worden afgewerkt. Met nog één bokser van Esquive: Mohamed M’Rabet, broer van, finalist in het halfzwaar (-80kg) bij de youth. Tegenstander: Rayen Ben Othmen van BC Kalken, een van de weinige Vlaamse clubs op deze nationale finales. De voorlaatste kamp van de eerste dag, een kamp die geen schoonheidsprijs verdiende en ook niet kreeg, maar Ben Othmen was duidelijk de betere. Zette M’Rabet neer in de tweede ronde met een linkse zwaaistoot en een onvrijwillige beenveeg. De thuisbokser kreeg in de slotronde ook nog eens een openbare waarschuwing van scheidsrechter Hamid Aroud voor allerlei onregelmatigheden. Nul op vier voor Esquive en dan verwacht je opnieuw een woede-uitbarsting, maar die kwam er niet. De coach van Esquive was de toegang tot de hoek ontzegd en de supporters hadden intussen wel hun verzetje gehad.

De eer van Esquive werd pas de volgende dag gered door Kamelia Niaz in de finale van het lichtgewicht (-60kg) bij de elite dames (geboren tussen 2004 en 1983). Technisch beter dan Germania Van Der Plas, won ze alle ronden. Bovendien beschikte ze ook nog over de betere conditie. Geen discussie dus bij de afrekening, een droge en duidelijk 5-0 voor Niaz. Goud, eindelijk goud voor Esquive.

De zege van Niaz kon evenwel niet verhinderen dat er ook op de tweede dag gevochten werd buiten de ring. Naar het schijnt begon het buiten al en kwamen er messen en hamers aan te pas. De aanleiding had niets met boksen zelf vandoen. “Bendeoorlogen en stammentwisten”, vertrouwde ons een ingewijde toe.

Als er in deze bewogen tweedaagse al iemand boos had mogen zijn, dan waren het wel Maximilien De Smaele en zijn coach Alain Baudechon van BC Flobecq. In de finale in het lichtwelter (-63,5kg) bij de youth heren kwam De Smaele tegen Emile Greene van Team Jah uit. De Smaele trok van bij aanvang vol in de aanval. De grotere Greene kon aanvankelijk nog enkele malen counteren maar moest al snel wijken voor het aanvalsgeweld van De Smaele. Ook in ronde twee domineerde De Smaele. De enige die hem kon afstoppen, was scheidsrechter Abdel Ameziane. Met een openbare waarschuwing voor slaan in de nek. Enkele tikjes in de nek tijdens een omklemming, het leek ons een zware straf, maar het reglement is het reglement en het kan desgewenst naar de letter en niet naar de geest worden toegepast. De Smaele liet zich hierdoor geenszins uit zijn lood slaan en ging vol door op zijn elan in de derde en laatste ronde. Voor Greene zag het er slecht uit. Hij diende steeds meer te incasseren, bloedde uit de neus en dreigde onder de voet gelopen te worden door De Smaele. Dat hij zijn mondstuk verloor, leek slechts uitstel van executie op te leveren. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij en het was ref Ameziane die als een deus ex machina voor die redding zorgde. Zonder dat er veel gebeurd was, sloot hij van het ene op het andere moment De Smaele uit. Consternatie alom, zelfs bij sommigen van zijn collega’s aan ringboord. Ongeloof bij De Smaele, te verbaasd om veel te zeggen of te doen. Woede bij zijn trainer Alain Baudechon. Opluchting bij Greene, die ondanks zijn overwinning sportief zijn meerdere erkende in De Smaele.

De pluimgewichten (-57kg) dan. Een heksenketel met tal van luidruchtige supporters voor zowel Charaf Nammas (BC Cuban) als Michael Choza (Original BA). Choza bleef echter onverstoorbaar, alsof hij zich ergens ver van de kolkende zaal op een besneeuwde bergtop of op een verlaten strand bevond. Nammas luisterde naar de roep om bloed van zijn aanhangers en trok vol in de aanval. Dat bekwam hem bijzonder slecht. De rechtsvoorstaande Choza ging vlot uit de aanvalslijn van Nammas en counterde keer op keer met zijn staalharde, chirurgisch precieze tweede hand. Die linker deed slag na slag de aanvalskracht van een moedige Hammas teniet. De bokser uit Bressoux bleef wel komen, maar of dat de juiste tactiek was, durven we luidop betwijfelen. Vanaf de tweede ronde nam Choza ook de aanval over. Heer en onbetwist meester in de ring was hij. Dat Hammas het einde haalde, was al een prestatie op zich. Choza won met zoveel overwicht dat zelfs de meest fanatieke supporter van Hammas het niet aandurfde zijn ongenoegen over de 5-0-zege van de Brusselaar kenbaar te maken. Hij zou er alleen maar zichzelf belachelijk mee gemaakt hebben.