En weg was Willy

Hever. We kunnen ons niet herinneren dat er daar ooit gebokst is. We hadden het aan Willy De Groof, man van de streek, moeten vragen, maar daar is het nu helaas te laat voor.

Het was in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van deze deelgemeente van Boortmeerbeek dat de uitvaartplechtigheid van Willy plaatsvond. Een kerkje zoals er zoveel zijn in Vlaanderen. De muurschilderingen waren niet bepaald Sixtijns, de kruisweg was witter dan wit maar op de houten engeltjes boven het preekgestoelte kon je in het zonlicht een laagje stof zien liggen. Het liep aardig vol met familie, vrienden en prominenten uit de Belgische bokswereld. Voorzitters en bestuurders, scheidsrechters en trainers, boksers en ex-boksers. Niet verwonderlijk, want Willy was geliefd.

De pastoor had het over Jezus die tot grote opluchting van zijn angstige leerlingen een storm op het meer van Galilea tot bedaren bracht. Petekind Laura had het over Willy zelf. Een gedetailleerde levensschets. Alsof Willy haar hand had vastgehouden bij het opstellen van zijn bio.

Als kind deugniet en kwajongen, niet bezig met school maar met spelen en ravotten. Tot zijn vader hem de les spelde, Willy eindelijk zijn studies ernstig nam en technisch tekenaar werd. Een jarenlange carrière bij een Brussels architectenbureau, maar zijn hart lag toch vooral in het verenigingsleven.
Chiro, basketbal gespeeld, maar meer talent voor organisatie dan voor het spelletje zelf. Achter de toog gestaan in de kantine van voetbalclub SK Muizen en toen zich daar een boksclub nestelde, overgestapt naar de bokssport. Een zegen voor de Vlaamse en Belgische Noble Art. Willy, een administratieve duizendpoot. Man van tientallen vergunningen, van duizenden uitslagen, van de weging en de juiste handschoenen, van met of zonder helm, van betaling en vergoeding. Altijd bereid, altijd paraat, een onvermoeibare werker. Algemeen secretaris van de Vlaamse Boksliga en de Koninklijke Belgische Boksbond. Zo definieerde hij ook zichzelf op zijn doodsprentje.

De boog kon natuurlijk niet altijd gespannen staan. Willy was ook genieter van zijn te korte leven. Op vakantie met caravan en vrienden naar Spanje. Op reis naar de Griekse eilanden. Of verder, naar de Dominicaanse Republiek en de Filipijnen.
Op een beeldscherm een foto van Willy. Even de riem eraf, welverdiend biertje in een plastic bekertje in de hand. In die horizontaal gestreepte trui van hem. "Dat was Willy", fluisterde een ontroerde Stan Clough, gewezen voorzitter, maar vriend voor altijd. Neil Diamond vulde de kerk:

It's a beautiful noise
And it's a sound that I love
And it makes me feel good
Just like a hand in a glove

Mooie tijden, ze verglijden al te snel. Zeventien maand lang vocht Willy moedig maar steeds meer boven zijn gewicht tegen een te sterke tegenstander. Championship rounds. De ronden van de echte kampioenen. 68 geworden, nog zoveel zin in het leven, nog zoveel goesting om actief te blijven in zijn geliefde bokssport. De leegte die Willy achterlaat, is groot. In de eerste plaats bij familie en vrienden, maar ook in de bokssport. In en om de ring zullen er ongetwijfeld zijn die zich geroepen voelen om Willy op te volgen, maar dat ze goed onthouden dat het grote handschoenen om vullen zijn. Zeer grote handschoenen.