07.09.2024 – 12de Belgian Golden Gloves

De Afwezigen

Meestal hebben ze ongelijk, maar deze keer vielen ze zowaar in de prijzen.

We hadden het al door, toen we in de gang van het chique Thon Hotel Bristol Stephanie stonden te wachten om de zaal binnen te gaan waar de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Handschoen zou plaatsvinden. Te weinig boksers op die gang om een geslaagd gala te kunnen garanderen. Toch weinig of geen kandidaat-laureaten. Slechts één certitude gezien. Femke Hermans, torenhoog favoriete om zichzelf op te volgen als Gouden Handschoen bij de vrouwelijke profs. De organisatoren zouden creatief moeten zijn om dit gala nog tot een goed einde te brengen.
Niemand maakte haast om de zaal binnen te gaan en eens binnen, was er van enige spoed nog steeds geen sprake. Het ging er gemoedelijk aan toe. Sandwiches werden gegeten, niet-alcoholische dranken genuttigd. Wie tussen het kauwen en drinken door de oren spitste, kon waarlijk het hersengeknetter van de inrichters horen. Kopbrekens.

Kunstgrepen drongen zich op en zo kwam het dat bij gebrek aan aanwezige laureaten de verrassingsgast al meteen uit de taart diende te springen. Jérôme Le Banner!!!
Wie? Jérôme Le Banner, een Franse kickbokslegende die in menige film meespeelde en vooral big in Japan. Persoonlijk kenden we hem ook niet, maar dat lag, klassiek opgevoed als we zijn, geheel en al aan ons. Marc Duvinage, geestelijke vader van Les Gants d’Or, plamuurde als een ervaren stukadoor meteen dat gat in onze sportcultuur. Beer van een vent op leeftijd, Le Banner, met begrip voor het lastige parket waarin de organisatoren zich bevonden en een gezond gevoel voor humor. Kweet zich van zijn peterschap van de Gouden Handschoen als geen enkele parrain voor hem.

Toch een geluk voor Le Banner en de organisatie dat, zoals eerder al vermeld, Femke Hermans aanwezig was om voor het tweede jaar op rij de Gouden Handschoen voor beste vrouwelijke profbokser in ontvangst te nemen. Nog eens gewonnen van de Canadese Mary Spencer en zo de IBF-wereldtitel in het superwelter aan haar prijzenkast toegevoegd. Een prijzenkast waarin de gordel van de IBO al een tijdje lag te blinken. Niemand deed beter en de honger is nog niet gestild. Zo is er nog plaats in de kast voor de gordel van de WBC en WBO. Die liggen nu nog achter glas in de woonkamer van Emma Kozin, maar Hermans wil ze maar wat graag naar Londerzeel verhuizen. Er zijn echter ook kapers op de kust. Op 22 november moet Hermans in Atlanta haar gordels verdedigen tegen Oshae Jones. Jones won op de Spelen van Tokio in 2021 brons in het weltergewicht. Wordt dus allesbehalve makkelijk.

Bij de mannen stuurde Yves Ngabu niet zijn kat maar zijn broer Randy, met de IBO-gordel in het cruiserweight om de brede schouders, om de Gouden Handschoen in ontvangst te nemen. Zelf zat Ngabu in de States en even overvliegen was geen optie. Broer Randy was in elk geval een waardig atletisch vervanger. Le Banner zal het verschil niet eens gemerkt hebben. Yves Ngabu, weerom een terecht en voorspelbaar winnaar. IBO-kampioen geworden door in september vorig jaar in Eatons Hill, Australië, Floyd Masson in de zesde ronde te stoppen en eind juni van de lopende jaargang in Kinshasa met Congolese vergunning Kevin Martinez ook al in de zesde ronde tot opgave te dwingen. Als dat geen Gouden Handschoen waard was. Maar dan niet de vergulde handschoen die bij vorige edities aan de winnaar overhandigd werd. Nu kregen de laureaten een geslaagd 3D-artefact naar een origineel van kunstenaar Wim Adriaenssens overhandigd. Ngabu heeft er nu van elk kleur eentje op zijn schouw staan. In 2015 won hij de Bronzen Handschoen, vorig jaar kreeg hij een Zilveren Handschoen voor zijn onterechte verliespartij tegen Evgeny Tishchenko en nu dus een gouden exemplaar.

Hermans en Ngabu, gedoodverfde favorieten die de Gouden Handschoen in de wacht sleepten. Een stuk spannender ging het eraan toe in de strijd om de Zilveren en Bronzen handschoen. De Zilveren Handschoen voor beste kamp van het jaar ging naar de puntenzege van zwaargewicht Ryad Merhy tegen Tony Yoka, de Olympische kampioen superzwaar van Rio 2016. Niet zo spectaculair als pakweg de knock-outzege van Shalva Guchmazovi tegen Timur Nikarkoev tijdens Ronde 31 van het Gents Boksgala, maar wel van een andere orde. Het was nog maar de tweede keer in de naoorlogse periode dat een Belg het bij de profs haalde van een Olympisch gouden medaillewinnaar. De eerste die daarin slaagde, was Jean-Michel Talki. In oktober 1991 won hij door knock-out in de tweede ronde van Petar Lesov, de Bulgaarse Olympische kampioen vlieggewichten van Moskou 1980. Een Zilveren Handschoen had Merhy nog niet. Eerder won hij wel al de Bronzen Handschoen (2014) en drie keer de Gouden Handschoen (2015, 2016 en 2018). Nu is zijn verzameling, net als die van Ngabu, compleet. Merhy zelf was niet aanwezig.

De Bronzen Handschoen beloont de neoprof die volgens de jury, vijf leden van de Franstalige en vijf van de Nederlandstalige media, het meeste belofte inhoudt. Maar hoelang blijf je belofte? Tot een kamp of tien? Of tot je een al dan niet gelukte gooi gedaan hebt naar een titel die het Belgisch grondgebied en de Benelux overschrijdt? Of staat er een leeftijd op dat belofte zijn? Allemaal niet zo duidelijk en daarom niet verwonderlijk dat achteraf niet iedereen tevreden was met de keuze voor Ibrahima Diallo. De zoon van Bea Diallo is met zijn WBA Continental African Title in het superwelter stadium van belofte al gepasseerd. Hij had gerust kunnen meedingen naar de Gouden Handschoen. Zonder nu al een bedreiging te vormen voor Yves Ngabu, uiteraard. Ibrahima Diallo kwam in hoogsteigen persoon zijn trofee ophalen.

Onze amateurs, ze hingen er bij het begin van de Gouden Handschoen in 2014 aan als het vijfde wiel aan de wagen, maar nu steken ze de profs zelfs naar de kroon. Toegegeven, het onderscheid tussen profs en amateurs is in al die tijd sterk vervaagd. Amateurboksen is Olympisch boksen geworden en de beoefenaars zijn profs.
De keuze voor de beste amateurbokser vergde met drie Belgische Olympiërs afgelopen zomer in Parijs noch bij de mannen, noch bij de vrouwen een vorm van hogere wiskunde. Slechts één vrouw, welter Oshin Derieuw, meteen dus ook de beste vrouwelijke amateur. Bij de mannen waren er twee kandidaten: pluim Vasile Usturoi en zwaargewicht Victor Schelstraete. Usturoi ging eruit in de eerste ronde, Schelstraete stootte door tot in de kwartfinales. Logisch dan ook dat Schelstraete uitgeroepen werd tot beste mannelijke amateurbokser. Derieuw en Schelstraete waren helaas met welverdiend verlof, zodat de honneurs dienden te worden waargenomen door André Snoeckx, voorzitter van de Vlaamse Liefhebbersafdeling, en bondscoach Raffaële Bergamasco. Gevraagd naar de toekomst zag André die met al het talent dat er zit aan te komen wel zitten. Optimisme is nu eenmaal een morele verplichting, maar zullen er nog Belgische boksers zijn op de Spelen in Los Angeles of Brisbane of verder? Zal boksen überhaupt nog Olympisch zijn? Donkere wolken die zich boven het canvas van het amateurboksen samenpakken en het ringlicht verduisteren. Coach Bergamasco wist in elk geval te vertellen dat er veel hard work nodig zal zijn om tot het verhoopte resultaat te komen.

Naar jaarlijkse gewoonte werd er ook een Lifetime Achievement Award uitgereikt. Dit keer ging die naar gewezen artiste pugilistique Patrick Vungbo. Vungbo, vaste gast op zowat iedere editie van de Gouden Handschoen, kwam, nu hijzelf in de prijzen viel, niet opdagen. Zijn vriend Thierry Janssens nam in zijn plaats de trofee in ontvangst.
Esquive Ixelloise, de club van eerst Gaspar Verbeure en later zijn zoon André, opende vijftig jaar geleden officieel zijn deuren en ook dat gouden jubileum lieten de organisatoren niet onopgemerkt voorbijgaan. Ere wie ere toekomt.

Het was niet de makkelijkste editie voor founding father Marc Duvinage. Weinig laureaten present, altijd lastig. Maar hij maakte er zoals steeds het beste van. Hij had trouwens nog een bijzondere aankondiging: op 31 oktober verschijnt bij uitgeverij Chronica zijn boek “La boxe fait son cinéma”. Hardcover, 220 bladzijden waarop bokssport en film elkaar ontmoeten via de fotografie. U kan het bestellen op

https://chronica-shop.be/products/la-boxe-fait-son-cinema

Voor net geen 40 euro is dit prachtboek het uwe. De opbrengst gaat integraal naar de strijd tegen kanker. Mag dus niet ontbreken in uw boekenkast.